Ndafara kokoziwai

Ndafara Kokoziwai (schrijfwijze is ons onbekend, dus schrijven we maar hoe we het horen), ook wel aangename kennismaking, en ooo ja, aangenaam was het zéker en vast ! Time flies when you are having fun, en fun hadden we, reken maar van yes ! Onze tijd in het prachtige Zimbabwe zit er bijna op. Het was een ervaring om ‘U’ tegen te zeggen, Zimbabwe sloop onze harten binnen en heeft zich er ondertussen genesteld. We hopen dat dit geen afscheid is, maar een lange ‘ik zie je later’. Langs deze weg willen we ook nog diegene bedanken die dit avontuur mogelijk maakten voor ons, ‘ne welgemjinde MERCI !’

Wat hebben wij nog gedaan de laatste weken? Om ons counseling project af te werken, hadden we nog een laatste bijeenkomst gepland. Het is de bedoeling dat de counselors elke laatste vrijdag van de maand samenkomen in functie van een supervisie moment. Dit eerste supervisie moment op vrijdag 27 mei gebruikten we als evaluatie. We begonnen speels met een interactieve presentatie omtrent al het materiaal die we aangekocht hebben voor in de ruimte te gebruiken. We vroegen aan de counselors zelf wat ze dachten dat ze hiermee konden doen op een therapeutische manier.

De counselors waren erg enthousiast en zeggen veel bijgeleerd te hebben. Na de presentatie stonden we stil bij het project en evalueerden we de voorbije twee weken van counseling. Iedereen kreeg er de kans positieve, maar ook negatieve zaken te vermelden. We zochten samen naar oplossingen om de werking nog vlotter te laten verlopen.

Deze supervisie was niet enkel het laatste van ons project, maar ook onze laatste dag die we werkten. Van beiden is afscheid nemen niet onze sterkte, we vertonen dan ook uitstelgedrag. Vandaag 1 juni is de dag aangebroken waar we van iedereen afscheid moeten nemen. Pijn en verdriet is hier wel toepasselijk. Zeker de laatste weken hebben we erg nauw samengewerkt met iedereen om het project te doen slagen, het is geen evidentie om dit zomaar te lossen.

Bepaalde personen aanwezig in de school zijn ware vrienden geworden, mensen die ons dagelijks begroeten met hun mooiste lach en die s ’avonds gezellig bij ons kwamen zitten voor een babbel. Vier maand is misschien niet zo lang, maar geloof me het is lang genoeg om een intense band op te bouwen met personen. Dus neem ons niet kwalijk als we terug in België treuren om wat we hebben moeten achterlaten.

Maar genoeg getreurd, laten we even stilstaan bij de zaken die we NIET willen horen terug in België, kwestie om jullie ook een beetje voor te bereiden ;) Ten eerste weten we beiden dat we zo wit als een melkfles zijn. We hebben hier helaas niet het mooie weer gehad waarop we gehoopt hebben. Winter is comming, maar arriveerde te vroeg. Geen truien en broeken genoeg mee om ons te verwarmen. Maar wij zijn weldegelijk naar Zimbabwe geweest, en waren niet ondergedoken in het miezerige België. Ten tweede willen we ook niet de befaamde zin ‘ ge zijt wel blij zeker, da je terug bent’ horen. Wel we hebben jullie allemaal gemist, maar zij maar zeker dat het enorm zal pieken dat Zimbabwe niet meer (of toch niet onmiddellijk) op ons pad ligt. Ten derde moet iedereen ook begrijpen dat Marthe en ik een band hebben opgebouwd die niet meer te breken valt. Ouders zet jullie schrap want er is een nieuw kind bij in de familie. Ten vierde vraag ons niet om onze ervaring in drie woorden te beschrijven, want bummer, onmogelijk.  

Wat staat er nu nog op de planning (want plannen, dat kunnen we als de beste!). Eerst en vooral moeten die valiezen gemaakt worden (mission impossible). Dit zal gepaard gaan met wikken en wegen wat terug mee kan naar België, en wat niet. Wellicht zullen ook hier wat tranen komen bij kijken. De kleren die het niet gemaakt hebben, krijgen een nieuwe thuis in het internaat van de school. Vanavond zal onze huisgenote het laatste avondmaal bereiden. Marthe en ik zorgen voor een bubbeltje, uiteraard. Want afscheid nemen wij in stijl. Morgen ochtend nemen wij de bus van 7u30 naar Harare. We zullen daar morgen in de late middag toekomen. Op vrijdag gaan we voor de laatste keer naar de VVOB voor een eindgesprek. Niet alleen dat staat op de planning voor vrijdag, ook Fien en Benedict komen dan toe in Harare, toch nog een licht puntje! Wij zullen allen samen nog the Chinoya Caves gaan bezoeken op zaterdag, om nog een beetje te genieten van de Zimbabwaanse pracht en praal. Op zondag nemen wij in de namiddag het vliegtuig terug naar huis, om dan uiteindelijk maandag om 13u30 te landen in Brussel. HUP !

Tot straks België

Kusjes

Murre en Adj